In plaats van een roman (een tuin)

Het terras onder handen nemen, het lukt me maar niet. Binnen afzienbare tijd moet ik zelfs een tuin onderhouden. Hoe krijg ik dat ooit voor elkaar? Nou, met zin of goesting kom ik al een heel eind. Een blogbericht waarin ik mezelf wijsmaak dat er niets heerlijkers bestaat dan aarde die onder de nagels kruipt. 

Een tuin met kamers en rozen

Ik begin aan een tuin, één met kamers en rozen, zoals in de kasteeltuin van Sissinghurst, waar Vita Sackville-West en Virginia Woolf elkaar ontmoetten. De voorbije zes jaar heb ik op een appartement met een terras gewoond. Tot voor kort vond ik dat prima. Een tuin, dacht ik, dat is te veel werk. Een terras moet je niet maaien of snoeien, toch? Op dat van mij staan een houten tafel en zes stoelen, waarvan één met een kapotte leuning, een blessure overgehouden aan een storm.

Sinds ik hier woon, heb ik amper op het terras gezeten. Na het zien van tuinprogramma's en reportages in interieurbladen, wilde ik het een boost geven. Leuke potten, enkele onderhoudsvriendelijke planten, lampjes over de reling, een paar glazen cava en drie, vier slanke, lachende vrienden, je kent het wel. Het had vast leuke kiekjes opgeleverd. Het idee bleek niet levensvatbaar.

Tenslotte nam ik me voor iets te doen. Een woord waar ik me voor hoed als het door anderen wordt uitgesproken. Het engageert je tot helemaal niets. Meestal is dat ook precies wat er gebeurt: niets. De uitvoerder van dat fameuze, tot mislukken gedoemde iets kan alleen maar hopen dat niemand het opmerkt.

De groene hype

Toch deed ook ik ooit eens iets op het terras. Ik zaaide kruiden. Nog zo'n hype waartoe de televisie of een blad me verleidde. Hoe komt het toch dat ik me elke keer laat vangen? Een paar weken later groeiden bieslook, peterselie, basilicum en munt in mijn potten. En ik: trots, apetrots. Een paar weken later verzopen de kruiden door de uitzonderlijk grote regenval. Tijdens het koken vergat ik dat ze op het terras stonden of was ik te lui om ze af te knippen. Het regende immers.

Een voorgeschiedenis die moeilijk te rijmen valt met wat me de voorbije zomer overkwam. Mijn vakantiebudget was nihil en ik hoopte op een onverwachte uitnodiging om er alsnog tussenuit te knijpen. Uiteindelijk mocht ik een week huis-sitten in Brugge en een weekend in Zierikzee. Kort na aankomst in beide huizen kon je me met een boek in de tuin terugvinden. Aanvankelijk had ik het zelf niet in de gaten. Pas toen mensen me vroegen hoe mijn vakantie was geweest, besefte ik dat ik het grootste deel van de tijd in het gras had gelopen, gezeten of gelegen.

Wij klikken niet, dat terras en ik

Een vreemde evolutie als je rekening houdt met mijn terrasverleden en -heden. Ligt het aan een gebrek aan groen? Zes jaar na de verhuizing is er nog steeds geen spat groen te vinden. Bankirai is minder zachtaardig voor de voeten dan een gazon. Voeg daarbij ook een gebrek aan de geur en kleur van rozen, het gezoem van bijen en een dommelende poes in de schaduw van een haag - kortom, zowat elk tuincliché dat op het scherm en in boekjes wordt opgevoerd - en je begrijpt waaraan het me op het terras ontbreekt.

Ik weet dat tuinen zich niet alleen laten bewonderen, je moet ook onkruid wieden of struiken snoeien. Ik ben bereid om het goeie met het slechte te nemen. De middenweg, een terras met groen en lampjes, werkt niet. Geef me die pijnlijke schrammen op handen, armen en knieën. Aarde, ik verplicht je onder mijn nagels te kruipen! Ik heb overigens weinig keuze. Tegen de zomer wacht er een lap grond op me waarop het allemaal zal moeten gebeuren, of toch op z'n minst iets, gras maaien bijvoorbeeld.

Ideeën, ambitie en een boek

Voorlopig, niets van dat alles, enkel ideeën, ambitie en een boek: een tuingids van Reader's Digest, voor nog geen twee euro in de kringwinkel gekocht. Op het voorplat een foto van een Engelse cottage omringd door een lawine van gele en oranje bloemen. Binnenin veel prentjes, uitleg en do's-and-don'ts in simpele bewoordingen. Net wat ik nodig heb.

Mag ik de lat op haalbare hoogte leggen? Wel hoog genoeg, zodat ik moet oefenen voor ik erover kan springen. Zo ging het ook ooit met schrijven. Na mijn eerste schrijflessen besefte ik dat ik niets wist. Tegelijkertijd was er één zekerheid: als ik hard genoeg werkte, wist ik dat ik beter zou worden. Daarom durf ik, moet ik nu hardop zeggen: ik begin aan een tuin.

Lees ook:
Stilte
Geen tuin
Veel tuinen