Ik ga van feest naar feest, van familie naar familie, van lepelhapje naar dessert, en ondertussen … Tja, wat gebeurt er ondertussen? Meestal helemaal niets. De tijd vliegt voorbij zonder dat ik weet waar hij naartoe gaat. Mijn plan om alles uit de traiteurafdeling van de supermarkt te halen, werkt blijkbaar niet tijdbesparend.
In deze met alcohol overgoten periode (poinsettia als ik mag kiezen) telt mijn geheugen nog meer gaten dan anders. De enige woorden die aan mijn hersenen blijven plakken zijn die van Tracey Thorn en Aimee Mann. Hun kerstcd's, Tinsel and lights en Another drifter in the snow, staan op repeat. Ik zing zonder te begrijpen wat ik zeg. Ik dans door de woonkamer omdat ik te veel heb gegeten en neem vervolgens nog een hap. En dat bevalt me prima.
In Embracing the ordinary deed Michael Foley me gniffelen met zijn bladzijden over de kunst van het neuspeuteren en het wc-bezoek. The tell-tale heart, de gothic klassieker van van Edgar Allan Poe, en Schachten en amuletten, de laatste bundel van Delphine Lecompte, brachten me in een (late) Halloweensfeer. Een paar jaar terug las ik een Nederlandse vertaling van het kortverhaal van Poe en die maakte niet half zoveel indruk als het origineel. De hypnotiserende verteltoon van de waanzinnige moordenaar komt beter uit de verf in het Engels.
Ik heb de romans en de poëzie van de Russen uit mijn boekenkast gehaald om een tekst in elkaar te boksen voor mijn examen voordracht. Voorlopig zitten Lolita van Vladimir Nabokov, De neus van Nikolai Gogol en Ode to concrete van Joseph Brodsky in mijn muthafuckin' performance remix. Aangezien ik geen vertaling van Brodsky vind, zal ik zelf met het gedicht aan de slag gaan. Als het resultaat meevalt, zwier ik het volgend jaar op mijn blog.
Onder de kerstboom lag een dun, rechthoekig pakje waarin De maat van de eenzaamheid van Rodaan Al Galidi zat. Ik leerde zijn poëzie kennen tijdens mijn deelname aan Dichters in de Prinsentuin. Samen met Anneke Claus stoomde hij de beginnende performers klaar voor hun optreden in de loofgangen. In de namiddag gaf hij op het theeveld zelf een kort optreden. Daar hoorde ik voor het eerst het gedicht Ik hou van Holland.
Later die dag had ik de kans om zijn bundel te kopen. Uiteindelijk nam ik enkel Wissen van Anneke Claus mee. Sindsdien schaam ik me een beetje. Waarom liet ik die bundel van Al Galidi liggen? Ik had hem als een echte groupie een handtekening kunnen vragen. Het zou een mooi souvenir uit de Prinsentuin zijn geweest.
Kerstmis 2013 heeft die nalatigheid (deels) rechtgezet. Ik kijk ernaar uit Al Galidi in de toekomst nog eens aan het werk te zien. Na het optreden zal ik met mijn exemplaar van De maat van de eenzaamheid naar hem toe gaan met de vraag om een geantidateerde handtekening te zetten. Op die manier zal mijn misstap in de Prinsentuin voorgoed tot het verleden behoren.
Voor 2014 geef ik iedereen Ik hou van Holland van Rodaan Al Galidi cadeau.
Ik hou van Holland
'Ik hou van Holland', zei de paraplu.
'Het is mijn land.
Ik kan me geen ander land voorstellen
waar ik altijd zo mezelf kan zijn
en zo open voor iedereen.'
hapjestijd: zeer herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderentoch droom ik ook veel: dat ik in een huis woon waarbij alle kamers van glas zijn.
zij zijn dan ook nog achter elkaar geschikt, zodat je in de hall een glimp opvangt van de zolder, de kelder, de badkamer enz...
een kleinigheid dompelt me onder in herinneringen, zoals bij het opruimen van kranten deze illustratie (zie brief) van de genji monogatari.
ik zend je mijn herinneringen, mijn dromen.
tot volgend jaar!
zoen,
yasmin